ทางเดินไปเรียน

จูบลาที่เปลือกตาบางกอก

30 กันยายน 2005
คืนวันที่ฉันเมียงมองกรุุงเทพฯ ด้วยมุมเดียวกันกับนกยักษ์ ฉันเห็นเหมือนกรุงเทพฯ ยิ้มระยิบขยิบตาด้วยแสงไฟล้านดวงให้ฉัน ที่ค่อยๆห่างออกไป-ออกไป เหมือนจะบอกว่าดัดจริตจริงนะเอ็ง!
ถึงแม้ว่าครั้งนี้คือการเดินทางไกลและยาวนานที่สุด แต่ความรู้สึกที่เขาว่าวูบๆ คิดถึงบ้านจะขาดใจตายนั้นกลับไม่เคยเกิดขึ้นเลยกับฉัน ไม่มีแม้แต่ความคิดในใจที่ว่า “อยากกลับเมืองไทยจัง” อาจเป็นเพราะฉันเป็นคน-กิน-อยู่-นอนง่าย แต่ลืมยาก…
มันก็เลยมีแต่ความรู้สึกที่ว่า “คิดถึงใคร” มากกว่า “คิดถึงเมืองไทย”

1 ตุลาคม 2005
เช้าวันฟ้าเปิดที่ปารีส
ด้วยสัมภาระของทั้งหมดเกือบ 60 กิโล มันทำให้ฉันไม่มีกะใจชมชื่นอะไรมากนัก แต่ก็อดอมยิ้มใหญ่ ไม่ได้เมื่อเพื่อนคนนึงเอ่ยขึ้นมาขณะที่พวกเราอยู่ที่สถานีรถไฟแซงค์ลาซา
“เฮ้ย สถานีรถไฟที่นี่มันเปิดแอร์ด้วยเหรอวะ”
ด้วยอุณหภูมิขณะนั้นราวๆ 16 องศาทำให้มันหลงเชื่อไปว่าอากาศหนาวนี้คือสิ่งที่ปารีเซียงกำหนดขึ้นโดยเครื่องปรับอากาศ!
สำหรับฉันแล้วนี่คือรอยยิ้มแรกของวันนี้
ขอบคุณนะ เพื่อนเต้ย..

กิจวัตรปารีเซียง 

ภาพ-รส-กลิ่น-เสียง-ความรู้สึก

ถ้าจะเขียนเรื่องย้อนหลังไปเกือบปี…มันจะเก่าไปไหมนะ
เพราะภาพในหัวมันออกจะเลือนลางไปทุกที ที่ยังชัดอยู่ก็แค่ความรู้สึก
ไม่รู้ว่าตามหลักวิทยาศาสตร์แล้ว มนุษย์สามารถจดจำอะไรได้ดีที่สุด
ระหว่าง ภาพ-รส-กลิ่น-เสียง หรือ ความรู้สึก
และสิ่งไหนจะสามารถสะกิดใจได้มากกว่ากัน?
สำหรับมนุษย์อย่างเราแล้ว อันดับ1 คือ “ความรู้สึก” เป็นสิ่งที่จดจำได้ดี(ออกจะดีเกินไป)และสะกิดใจอย่างรุนแรง
อันดับ 2 ยกให้ “ภาพ” และ “กลิ่น” เพราะภาพนั้นจะสะกิดใจได้มากๆ ก็ต่อเมื่อเป็น “ภาพมีกลิ่น” เช่น ภาพของถนนเปื้อนฝนท่ีฝรั่งเศส ในวันที่เราติดฝนอยู่ในร้านกาแฟ เป็นภาพที่เหงาสวย-หอมกลิ่นฝนและกาแฟ
ส่วน “เสียง” มาเป็นอันดับ 3 จะจดจำได้ดีถ้าเสียงนั้นเป็นเหมือน soundtrack ตอนเดินทาง เช่น เพลงของ Julie delpy ใช้เปิดตลอดตอนนั่งรถไฟตะลอนยุโรป
ส่วน “รส” เลือนลางที่สุด หรืออาจจะเป็นเพราะมันมีไม่กี่รสและมันไม่สะกิดใจเท่าไร ต่อให้อร่อยแค่ไหนก็เหอะ

เดี๋ยวจะลองหาข้อมูลเชิงวิทย์มาพูดคุยกัน
จะได้ดูไม่ฟูมฟายเกินไป

ภาพ : กาเฟ่(cafe)ร้างคน ที่พิพิธภัณฑ์ le louvre , รส : -, กลิ่น : ครึ้มฝน, เสียง : ซุบซิบและฝีเท้าเบาๆ, ความรู้สึก : อิ่มศิลปะจนสำลัก